Lieve Syrah [persoonlijk verhaal]

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, liefje. Het is op dit moment exact twaalf jaar geleden dat jij in ons leven kwam. Wat was je mooi, wat was je lief, wat was je prachtig! Het was liefde op het eerste gezicht, maar lang kon ik niet van je genieten, want je werd veel te snel weer bij me weggehaald. Je werd ruim na de uitgerekende datum geboren, ik denk dat je zelfs toen al liever de tijd nam om de dingen te doen op je eigen tempo.

Het spijt me dat ik je niet meer tijd gaf om het helemaal zelf te bepalen, dat er een heftige bevalling nodig was om jou te ontmoeten. Ik kon niet meer wachten om je in mijn armen te sluiten en of het door de medicatie kwam die ik tijdens mijn zwangerschap slikte, of dat het door de medicijnen die tijdens de bevalling werden gebruikt kwam of doordat je teveel meconium hebt ingeademd, maar je was heel erg ziek toen je werd geboren. Zo ziek zelfs dat ik bang was je al te verliezen nog voor ons leven samen goed en wel was begonnen.

Jammerkreetjes
Nadat papa de navelstreng doorknipte werd je op mijn buik gelegd en daar lag je lang genoeg om onze eerste foto samen te laten maken. Toen werd je door de kinderarts opgepakt en meegenomen naar een kamertje waar ik je niet kon zien. De deur ging op een kier en ik hoorde je jammerkreetjes. Huilen lukte niet en ademen was ook heel erg moeilijk.

Neonatologie
Ze namen je mee naar de neonatologie (meestal voor kinderen die te vroeg worden geboren of te klein zijn en jij was geen van beiden) en lieten mij alleen achter.

Lange tijd, veel te lang, lag ik helemaal alleen op de kamer waar jij werd geboren en niemand kwam me vertellen hoe het met je ging. Ik kan je zeggen dat ik een duizend doden stierf in dat uur.

Alle doemscenario’s kwamen langs en ik was er van overtuigd dat dat ene moment – dat op foto werd vastgelegd – het enige moment was dat we samen hadden.

Klein boontje
Wat was ik onzinnig van vreugde toen ik na jarenlang stil verdriet eindelijk zwanger bleek te zijn. Mijn vreugde werd nog groter toen ik weken later jou op zwart-wit beeld zag en mijn hart ging sneller slaan toen ik jouw hartje hoorde kloppen. Op het beeldscherm zag ik een klein boontje dat ooit zou veranderen in een echte baby en nog veel later in een mooie tiener. Tien weken en twee dagen was ik zwanger, op dat moment. Ik zat op een enorme roze wolk!

Geen 20-weken echo
Met grote trots liep hield ik mijn enorme buik naar voren en ik glunderde van top tot teen als mensen tegen me zeiden dat hij zo prachtig was. Papa wilde niet weten of jij een jongen of een meisje was en er werd geen 20-weken echo gemaakt, maar ik wist al voor ik de zwangerschapstest had gedaan dat ik zwanger was van een meisje. Hoe? Dat weet ik nog steeds niet, maar bij je broertje herhaalde dit gegeven zich. Ik wist het gewoon.

Na jaren wachten was het eindelijk zover en ik wist dat jij het was. Ik heb altijd geweten dat je zou komen, ik keek met verlangen naar je uit en ik ben er altijd op blijven vertrouwen dat ik je ooit in mijn armen zou houden.

In de weken voor de bevalling zijn papa en ik een paar maal in het ziekenhuis geweest om te checken of het wel goed met je ging in mijn buik. Gelukkig bleek het keer op keer vals alarm.

Je was prachtig, je bent prachtig
Na een veel te lange tijd kwam papa terug met de eerste foto van jou. Eerlijk is eerlijk, ik hoopte maar dat het aan de slechte kwaliteit van de foto lag, want echt mooi was je niet. Wat heb ik me vergist, je was prachtig. Je bent nog steeds prachtig en ik geloof niet dat er ooit een moment komt dat je dat niet bent.

Laat nooit iemand tegen je zeggen dat je niet mooi bent, dat je niet slim bent of dat je het niet waard bent, want ben je wel.
Je bent perfect! En ik hou van je, gewoon zoals jij bent.

Glazen bakje
Ik weet het nog, onze tweede eerste ontmoeting. Je lag in een glazen bakje en ik kon je niet eens zomaar oppakken. Je huilde. Was je boos over de manier hoe je op de wereld bent gekomen? Was je boos op de grote mensen om je heen? Was je boos omdat het allemaal zo anders ging dan verwacht? Ik wilde er zo graag voor je zijn, je oppakken en meenemen ver weg van al die vervelende mensen die in je prikten, die je plaagden, maar het kon niet.

Zieke zuigelingen
Een week lang bleef je op neonatologie en nog drie weken lang op zieke zuigelingen, waarvan een week in een afgesloten kamer.

Wat een rotbegin van je kostbare leventje!

Terwijl de wereld wit kleurde leerde jij drinken in een kamertje dat uitkeek op de binnenplaats van het ziekenhuis. Dezelfde plaats waar papa nu ook elke dag op uitkijkt als hij de werkplaats binnenloopt. Hoeveel flessen hebben we geprobeerd? Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar we deden alles om je aan het drinken te krijgen, want dat was nodig om te voorkomen dat ze nare behandelingen moesten starten die ons bij het idee ervan al grijze haren bezorgden.

 

 

 

 

 

Leven tussen hoop en vrees
In die weken leefden papa en ik tussen hoop en vrees, gelukkig werd die vrees geen bewaarheid en konden we je op 1 maart 2007 in een maxi cosi leggen en meenemen naar huis. Wat was dat een heerlijk moment. Een paar weken later was je een maand lang een beroemdheid en werden er foto’s van je gepubliceerd in het maandblad Kinderen. Kijk eens hoe prachtig je ogen zijn en hoe ze stralen! Het blad bestaat inmiddels niet meer geloof ik, maar wij hebben uiteraard een exemplaar.

Het mooiste
Wat volgde waren twaalf prachtige jaren en ik zou alles wel willen benoemen wat we allemaal hebben meegemaakt en gedaan, maar het is veel te veel om te benoemen hier. God, wat hou ik toch veel jou en ik vind je nog net zo mooi als toen ik je voor het eerst zag, dat korte vluchtige moment.

In de eerste week na je geboorte glimlachte je voor het eerst naar ons
en het was het mooiste dat ik ooit had gezien!

Er was helemaal niets dat dat heerlijke gevoel kon evenaren. Daarna kwamen er nog zoveel prachtige hartverwarmende momenten, maar deze allereerste glimlach is nooit meer overtroffen.

Doopdienst
Een paar weken na je geboorte werd je samen met nog een aantal kinderen gedoopt. Wat was dat een mooi moment. Ik kan het me nog goed herinneren. Helaas de dienst niet, maar het uur erna wel. Er was familie en er waren vrienden bij de dienst geweest en erna hebben we samen wat gegeten en gedronken.

Wat was je prachtig in die witte jurk en eerlijk is eerlijk, ik kan bijna niet wachten om je weer in het wit te zien, maar ik zal nu niet meer zo hebberig zijn als toen; ik zal mijn tijd nemen en van je genieten in elke levensfase zoals ik genoten heb van de laatste twaalf jaar.